Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,

Με λύπη μου, σας παρακαλώ να δεχθείτε την παραίτησή μου από τη θέση του Προέδρου του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας.

Όλα αυτά τα χρόνια υπηρέτησα, ενίοτε καθ’ υπερβολή, τις αρχές του δημοσίου και ακαδημαϊκού πανεπιστημίου εντός των ορίων που έθετε η κείμενη νομοθεσία.

Ο Νόμος 4000 και 9 (που προέκυψε χωρίς κανέναν διάλογο με τα Ιδρύματα, ψηφίστηκε από τρία κοινοβουλευτικά κόμματα και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 195/06.09.2011) καταλύει, φοβάμαι, τη συνταγματική νομιμότητα, καταργεί τα συλλογικά όργανα και τον ακαδημαϊκό χαρακτήρα των ΑΕΙ, χειραγωγεί την έρευνα και προσβάλλει την αξιοπρέπεια των πανεπιστημιακών λειτουργών. Αντί, δηλαδή, να διορθώνει τα πολλά κακώς κείμενα, καταστρέφει τον ίδιον τον πανεπιστημιακό θεσμό.

Ωστόσο, ό,τι και να λέω κι ό,τι και να φοβάμαι, όσο και να συντάσσομαι με όσες και όσους ζητούν την κατάργησή του, ο 4009 είναι πλέον νόμος του κράτους.

Σύμφωνα με την υπ’ αρ. πρωτ. 106639/Β1 Εγκύκλιο του Ειδικού Γραμματέα Α.Ε. καθηγ. Β. Παπάζογλου, οι διοικήσεις των Τμημάτων (παρά τις ρητές διατάξεις οι οποίες τα καταργούν) θα συνεχίσουν να λειτουργούν ως τα τέλη της τρέχουσας ακαδημαϊκής χρονιάς «μέχρι την έκδοση των Π.Δ. για την μετατροπή των υφιστάμενων Τμημάτων σε Προγράμματα Σπουδών».

Αρνούμαι να συμβάλω ως πρόεδρος του Τμήματος στη διάλυσή του. Αρνούμαι να υπογράψω τις διοικητικές πράξεις που διαλύουν το επιστημονικό περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών και των πτυχίων, που καταστρέφουν την οργανική σύνδεση της διδασκαλίας με την παραγωγή νέας γνώσης, που θέτουν σε «εργασιακή εφεδρεία» το ήδη αριθμητικά ελλιπές διοικητικό προσωπικό. Αρνούμαι να προωθήσω τις διαδικασίες που καταστρέφουν όσα, λίγα και σημαντικά, δημιουργήσαμε υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Αρνούμαι, τέλος, να αποδοκιμάσω έργοις (ως εκ της θεσμικής θέσης μου) τις δίκαιες αντιδράσεις των φοιτητών, ακόμη κι αν διαφωνώ ή δεν συμμερίζομαι τους τρόπους, τις μορφές ή τα πεπραγμένα του αγώνα τους.

Παρά την τυπική κατάργηση, θέλω να πω, των συλλογικών οργάνων, ας μην διαγράψουμε (παρά τα λάθη, τις υπερβολές ή τις αστοχίες) όσα μας έχουν κάνει περήφανες και περήφανους για τη δουλειά μας κι ας κρατήσουμε (παρά τα κελεύσματα των καιρών) ως κόρη οφθαλμού την εμμονή μας τις αξίες της επιστήμης και τις αρχές της συλλογικότητας και της δημοκρατίας. Αν το πετύχουμε αυτό, αν επιμένουμε να φυσάμε λίγο απ’ το οξυγόνο που κρατά η εκπνοή μας, θα μείνει αναμμένο το καρβουνάκι της ελπίδας. Και τότε, αν το καταφέρουμε αυτό το ασήκωτα ολίγο, πάλι εδώ θα είμαστε όλες και όλοι ν’ αλλάξουμε τα πράγματα ή να φτιάξουμε τους συσχετισμούς για τη μεταλλαγή τους δια της συμμετοχής.

Συναδελφικά, Νίκος Θεοτοκάς