Πλαίσιο Γ.Σ. 8/3/2012


Σήμερα βρισκόμαστε σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο για την κοινωνική πλειοψηφία, καθώς βιώνουμε την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, σε συνεργασία με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας.  Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε τις κοινωνικές αντιθέσεις να οξύνονται, με την ανεργία να αυξάνεται σε δραματικά επίπεδα και τους εργαζόμενους να σπρώχνονται στην φτώχια και την εξαθλίωση. Ως απάντηση σ’ αυτή την ολομέτωπη επίθεση, βλέπουμε το λαϊκό κίνημα –σε όλες τις εκφάνσεις του-  να μαζικοποιείται και να βγαίνει δυναμικά στους δρόμους, δείχνοντάς μας ξεκάθαρα πως παρόλη την κρατική καταστολή και την τρομοκρατία των media, μόνο μέσα από τους συλλογικούς κι επίμονους αγώνες μπορούμε ν’ ανατρέψουμε κάθε αντιλαϊκή πολιτική.
Είμαστε σχεδόν δυο χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στο σφαγείο του ΔΝΤ και τίποτα δεν είναι ίδιο. Μέσα από ένα σωρό αντιλαϊκών νομοσχεδίων που έχουν ψηφιστεί  (μνημόνιο 1&2, μεσοπρόθεσμο κ.α.) γίνεται η πιο συντονισμένη και συστηματική επίθεση,  με θύμα τον εργαζόμενο λαό. Θέλουν μια κοινωνία που θα βρίσκεται στην ανέχεια, θα δουλεύει (αν δουλεύει) για ένα κομμάτι ψωμί και την ίδια ώρα το κεφάλαιο θα συσσωρεύει πλούτο με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς. Γι’ αυτό άλλωστε όταν είδαν τον κόσμο να οργανώνεται και να κατεβαίνει κατά εκατομμύρια στους δρόμους, επιστράτευσαν δίπλα στο ΠΑΣΟΚ, τις κοινοβουλευτικές εφεδρείες της ΝΔ και του ΛΑΟΣ.
Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΟΚ- Ν.Δ.) δείχνουν ξεκάθαρα το συμφέρον ποιανού εξυπηρετούν. Προκηρύσσουν την τελευταία στιγμή απεργίες (ώστε η συμμετοχή των εργαζομένων να είναι κατώτερη των περιστάσεων) και κάθονται στο ίδιο τραπέζι με ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ (μαζί τους εδώ κι ο ΣΥΡΙΖΑ), ώστε να συμφωνήσουν από κοινού  το σφάξιμο των δικαιωμάτων των εργαζομένων.


Τα ψεύτικα τα λόγια τα «σωτήρια»
Το τελευταίο διάστημα βαρεθήκαμε κάθε φορά που οι μαριονέτες του κεφαλαίου τα βρίσκουν στα έδρανα της βουλής, να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα λέγοντας ότι μας «έσωσαν» γι’ ακόμα μια φορά. Οι τελευταίοι πανηγυρισμοί τους ήταν για την επικύρωση της νέας δανειακής σύμβασης (μνημόνιο 2) και για την μετέπειτα «ιστορική συμφωνία» στο Eurogroup. Οι ίδιοι μάλιστα μας λένε ότι τα ψηφίζουν όλα αυτά και για να μπορέσει η χώρα να πάρει το νέο δάνειο 130 δισ ευρώ, ώστε να έχουν να πληρώσουν το επόμενο διάστημα μισθούς και συντάξεις.
Από τα 130 δις τα 30 θα διατεθούν κατευθείαν στους κατόχους ομολόγων που θα συμμετέχουν στο «κούρεμα». Τα επόμενα 39 δις θα διατεθούν στις ελληνικές τράπεζες για την «ενίσχυση της ρευστότητάς τους». Επίσης ένα ποσό 10-15 δις θα δοθεί στα ασφαλιστικά ταμεία (προκειμένου να μην καταρρεύσουν από το κούρεμα που θα υποστούν) κι εξετάζεται το ενδεχόμενο να δώσουν άλλα επιπλέον 30 δις στους τραπεζίτες (και πάλι ως ενίσχυση ρευστότητας). Άρα από τα αρχικά 130 δις θα μείνουν (υποτίθεται για μισθούς και συντάξεις) είτε 50 είτε 20 δις, ανάλογα με το πόσα θα καταβροχθίσουν οι τράπεζες. Όμως βάσει του προϋπολογισμού του 2012, οι τόκοι και τα χρεολύσια που πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα για τα δάνεια που ήδη έχει πάρει είναι περισσότερα από 88 δις!
Επομένως γίνεται ξεκάθαρο και στον πιο αφελή, ότι  ούτε ένα ευρώ από αυτά που δανείζονται στο όνομα του λαού δεν θα καταλήξει σε μας. Στην πραγματικότητα ο λαός είναι αυτός που ενώ οδηγείται στην πείνα και την εξαθλίωση, θα κληθεί μέσα από επιπλέον φόρους και χαράτσια να τους τα ακουμπήσει για να συμπληρώσει τα λεφτά που απομένουν ως πληρωμή στους τοκογλύφους και τους κερδοσκόπους. Ο λαός είναι αυτός που ενώ του κόβουν μισθούς και συντάξεις, που ενώ ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του είναι άνεργο, θα πρέπει να στηρίξει το κεφάλαιο που ποτέ δεν πρόκειται να χορτάσει και να σταματήσει την αφαίμαξη.


Θέλουν εργαζόμενους δούλους
Την ίδια ώρα και με αφορμή όλα αυτά τα δάνεια έχουν ψηφιστεί ένα σωρό αντιλαϊκοί νόμοι από τη συνομοταξία ΠΑΣΟΚ- Ν.Δ. (μαζί με τα τσιράκια τους ΛΑΟΣ-Ντόρα), οι οποίοι καταργούν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών, που έχουν κερδηθεί με αγώνες και θυσίες. Μέσα στα νέα μέτρα -που έρχονται σαν χιονοστιβάδα- βλέπουμε να χαμηλώνουν τον κατώτατο μισθό (και σε μεγαλύτερο ποσοστό για τους νέους κάτω των 25 ετών) και να καταργούν στην πράξη τις κλαδικές συμβάσεις.
Μέσα κι από τη μείωση μισθών αυτό που θέλουν είναι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, ώστε να είναι ακόμα πιο φθηνοί κι ελκυστικότεροι προς εκμετάλλευση από τους εργοδότες. Σκοπός τους είναι το εργατικό δυναμικό να συνεχίσει να παράγει τον ίδιο ή κι ακόμα περισσότερο πλούτο, χωρίς να χρειάζεται να βάλουν το χέρι βαθειά στην τσέπη. Ούτως ή άλλως ας μην ξεχνάμε ότι πλέον έχει γίνει νόμος να μην υπάρχει σταθερό ωράριο εργασίας και οι εργαζόμενοι να δουλεύουν δέκα και δώδεκα ώρες, με μισθούς πείνας. Ταυτόχρονα, σε ακόμα χειρότερη κατάσταση φέρνουν τη νεολαία, αναγκάζοντας όσους είναι κάτω των 25 ετών να δουλεύουν πλήρες ωράριο για 500 ευρώ μεικτά.
Για να μας κάνουν ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι θέλουν εργάτες δούλους, μέσα από τα τελευταία νομοθετήματά τους έρχεται και η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων. Ουσιαστικά αυτό σημαίνει ότι όσοι εργάζονται στον ίδιο κλάδο δεν μπορούν να διεκδικήσουν συλλογικά καλύτερους μισθούς κι ο εργοδότης θα μπορεί μέσα από τις ατομικές συμβάσεις να κατεβάσει δίχως κανένα πρόβλημα μέχρι τον κατώτατο, τον μισθό που δίνει άσχετα με τα προσόντα και την κατάσταση του εργαζόμενου (πτυχία, αριθμό παιδιών κλπ).
Απέναντι σ’ όλα αυτά φαίνεται ξεκάθαρα και το ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετεί σήμερα η ηγεσία της ΓΣΕΕ. Αλλοτριωμένη πλήρως από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. όλα αυτά τα χρόνια, κάνει πλάτες στους εργοδότες και παίζει το παιχνίδι τους. Νομιμοποιεί όλη αυτή τη λαίλαπα των μέτρων, όταν κάθεται στο ίδιο τραπέζι με ΣΕΒ/ ΓΣΕΒΕΕ κι ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, διαπραγματεύεται τους όρους που θα γίνει η σφαγή των δικαιωμάτων τους, αλλά δεν αντιστέκεται σε αυτή καθαυτή τη σφαγή. Το γεγονός αυτό φαίνεται άλλωστε κι από τις απεργίες που προκηρύσσει.  Αντί για γενική απεργία διαρκείας (που θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή για να σταματήσει  ο λαός την ληστεία που αυτή τη στιγμή γίνεται), προκηρύσσει 24ωρες και 48ωρες αποσπασματικές απεργίες για το θεαθήναι και μάλιστα πολλές φορές τις αποφασίζει τελευταία στιγμή, ώστε να μην μπορούν οι εργαζόμενοι να οργανώσουν και να μαζικοποιήσουν τον αγώνα τους.


Η απάντηση του εργαζόμενου λαού
Απέναντι σ’ αυτή τη βάρβαρη κι αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζουν οι υπηρέτες του κεφαλαίου ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ-Ντόρα κι αναγνωρίζοντας τον βρώμικο ρόλο μικρών και μεγάλων συνδικαλιστικών ηγεσιών (που ως επί το πλείστον πρόσκεινται στον συνασπισμό εξουσίας), η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία αποφασίζει να οργανωθεί και να δράσει κόντρα στις ορέξεις τους, κόντρα στο παρόν και μέλλον που θέλουν να έχουμε.
Την προηγούμενη άνοιξη ήταν οι πλατείες, που τα ΜΜΕ τις προέβαλλαν ως μία απολιτίκ μάζωξη, ως ένα μαζικό group therapy, που απλά μουντζώνει και φωνάζει για κλέφτες πολιτικούς. Ήταν οι πλατείες που προσπάθησαν αποτυχημένα οι φασίστες της Χρυσής Αυγής να τις καπηλευτούν και να σπείρουν στον κόσμο τα εμετικά εθνικιστικά ιδεολογήματά τους. Όμως οι πλατείες είναι που συνεχίζουν να υπάρχουν σήμερα και μέσα κι από την παρέμβαση της αριστεράς, έχουν θέσει πολύ σημαντικά ζητήματα, δείχνοντας προς ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που θέλει το κεφάλαιο, αυτό των αγώνων προς την λαϊκή χειραφέτηση.
Ταυτόχρονα τους τελευταίους μήνες έχουμε πολύ σημαντικούς αγώνες διαρκείας των εργαζομένων σε Χαλυβουργία, ΑΒΕΞ, άλτερ, ελευθεροτυπία, Λουκίσα κ.α. Στη Χαλυβουργία Ελλάδος, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου, βρίσκονται σε απεργία από τις 31 Οκτωβρίου, μετά από την αρχική απόλυση 34 εργατών και τις πιέσεις της εργοδοσίας για την ατομική υπογραφή απ’ όλους, νέων συμβάσεων που περιελάμβαναν πεντάωρη κι εκ περιτροπής εργασία, παρόλη την κερδοφορία όλου του προηγούμενου διαστήματος. Οι εργαζόμενοι της εταιρίας εμπορίας ξύλου ΑΒΕΞ στην Πάτρα βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας από το καλοκαίρι του 2011, καθώς δεν τους έχουν καταβληθεί τα δεδουλευμένα από τον Ιούνη, ενώ η εταιρία δεν δεσμεύεται να τους καταβάλλει τα λεφτά που τους χρωστάει. Στο εργοστάσιο αλουμινίου των Αφων Λουκίσα στο Περιστέρι, οι εργαζόμενοι βρίσκονται εδώ και περισσότερους από δύο μήνες σε επίσχεση εργασίας, ακριβώς για τον ίδιο λόγο με την ΑΒΕΞ, καθώς δεν τους έχουν καταβληθεί τα δεδουλευμένα 11 μηνών.
Ακριβώς ίδια και η εικόνα σε άλτερ, ελευθεροτυπία και δεκάδες άλλους χώρους εργασίας, όπου η εργοδοτική εκμετάλλευση εκφράζεται με αλλαγή των εργασιακών όρων και την μη καταβολή δεδουλευμένων, αφού ένα σωρό ρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί στη βουλή τα τελευταία χρόνια τους λύνουν τα χέρια και τους δίνουν τη δυνατότητα να έχουν ακόμα πιο σκληρά εργαζόμενους, με εξευτελιστικούς μισθούς. Ο κοινός παράγοντας σε όλους αυτούς τους χώρους είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν περιμένουν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (που είναι απούσες) στήριξη, αλλά συνεχίζουν δυναμικά και με ομοψυχία τον αγώνα τους, στηριζόμενοι στην έμπρακτη αλληλεγγύη με κάθε τρόπο των λαϊκών στρωμάτων, που στη θέση των απεργών βλέπουν ότι μπορεί να βρεθεί ο οποιοσδήποτε.


Παιδεία ώρα «μηδέν»
Από τον προηγούμενο Αύγουστο, την ψήφιση του περιβόητου ν.4009 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τις καταλήψεις του Σεπτέμβρη- Οκτώβρη έχουν γίνει πολλές συζητήσεις  κι οι περισσότεροι έχουν σχηματίσει άποψη γύρω από το θέμα. Αυτό που εμείς σαν ΑΡΣΗ/Υ αδιαπραγμάτευτα λέμε από την αρχή είναι πως αυτός ο νόμος καταλύει επί της ουσίας τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, μετατρέποντας τα πανεπιστήμια σε μαγαζάκια εμπορίας τίτλων σπουδών και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εφαρμοστεί.
Γι’ αυτό το λόγο το φοιτητικό κίνημα πρέπει συντονισμένα και μαζικά να δώσει την απάντησή του. Εδώ είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν λέμε φοιτητικό κίνημα, δεν εννοούμε μια δυο παρατάξεις ή τον κόσμο που αυτές συσπειρώνουν. Το φοιτητικό κίνημα είμαστε όλοι εμείς οι φοιτητές που έχοντας συνειδητοποιήσει τι γίνεται, αντί να σκεφτόμαστε τον καναπέ μας, αποφασίζουμε να αγωνιστούμε συντονισμένα κι από τα κάτω, ενάντια στο μέλλον που μας ετοιμάζουν οι κυβερνήσεις μαριονέττες του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.
Κάποιοι μας έλεγαν το προηγούμενο διάστημα ότι αφού δεν θέλετε να εφαρμοστεί ο νέος νόμος πλαίσιο, προφανώς και στηρίζετε το να εφαρμοστεί ο νόμος Γιαννάκου. Η απάντηση είναι αυτονόητη και συνοψίζεται στο ότι παλεύουμε για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με μόνο γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον. Επομένως κάθε νόμος που έχει ως σκοπό του την υποβάθμιση του πανεπιστημίου και θα το μετατρέπει σε βορά στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα θα μας βρίσκει απέναντί του.
Επίσης κάτι που λέμε όλο αυτό το διάστημα είναι πως στον αγώνα ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας να διανύσουμε και χρειάζεται καθημερινή και συνεχής προσπάθεια, ώστε στην πράξη να σπάσουμε κάθε πτυχή του που πάει να εφαρμοστεί. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως το υπουργείο βλέποντας τα πανεπιστήμια να βράζουν έχει μεταθέσει την εφαρμογή των νέων διατάξεων για το επόμενο ακαδημαϊκό έτος.


Συμβούλια διοίκησης
Εν τούτοις μέσα σ’ αυτό το έτος δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια κι ενώ στο προσκήνιο βρίσκονται άλλα πολύ σημαντικά θέματα, η ηγεσία του υπουργείου παιδείας προσπαθεί σαν πρώτο βήμα (μετά την κατάργηση του ασύλου) να δημιουργήσει τα συμβούλια διοίκησης, διεξάγοντας τις διαδικασίες για την εκλογή των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας που θα συμμετέχουν σ’ αυτά.
Μέχρι στιγμής έχουν διεξαχθεί οι εκλογές μόνο σε κάποια περιφερειακά ΤΕΙ, όπου κυριαρχεί η επικίνδυνη κι αντιδραστική λογική της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, που επί της ουσίας καλοβλέπει στο νέο νόμο και το πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν, τον αναβαθμισμένο ρόλο του εξυπηρετητή των επιχειρηματικών συμφερόντων και της ατομικής βόλεψης σε βάρος των υπόλοιπων φοιτητών.
Από κει και πέρα όπου έχει επιχειρηθεί να γίνουν εκλογές, αυτές δεν έχουν πραγματοποιηθεί λόγω του ότι κάποιες «βίαιες μειοψηφίες» (σύμφωνα με την ηγεσία του υπουργείου παιδείας) δεν το επιτρέπουν. Αυτοί που αποκαλούν μειοψηφίες, είναι εργαζόμενοι στα ιδρύματα, φοιτητές και πανεπιστημιακοί που όλο αυτό το διάστημα μέσα από συλλογικές και μαζικές διαδικασίες έχουν αποφασίσει ότι ο νόμος αυτός θα μείνει στα χαρτιά. Όταν μάλιστα καταρρέει η θεωρία περί μειοψηφιών, η κυβέρνηση παραδίδει μαθήματα «δημοκρατίας», ζητώντας μέσα από παρέμβαση εισαγγελέα ονόματα για την απόδοση ευθυνών δικαστικά.
Μαθήματα «δημοκρατίας» επίσης παρέδιδε όταν τόσο καιρό έλεγε πως η (μειωμένη κατά 80%) χρηματοδότηση προς τα ιδρύματα, θα γίνει μόνο προς αυτά που έχουν εκλέξει συμβούλια διοίκησης. Βλέποντας όμως ότι παρόλες τις απειλές, οι εκλογές σε πολλά κεντρικά και μη ιδρύματα (όπως ΑΣΟΕΕ, Πάντειος, Αριστοτέλειο, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Ιωαννίνων, Κρήτης κ.α.) ματαιώθηκαν, το υπουργείο πήρε πίσω το συσχετισμό χρηματοδότησης και συμβουλίων διοίκησης, ρίχνοντας το τέχνασμα της ψήφου δι’ αλληλογραφίας για την εκλογή των μελών σ’ αυτά. Κάπου εδώ πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός ότι οι αντίστοιχες εκλογές στο ΤΕΙ Πάτρας επίσης δεν έγιναν, ενώ στο Πανεπιστήμιο Πάτρας είναι προγραμματισμένες για τις 14 Μαρτίου.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι οι αγώνες μας δεν σταματούν εδώ και δεν είναι μόνο αυτοί. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι την οριστική απόσυρση του νόμου εκτρώματος, μέχρι να κερδίσουμε το μέλλον που μας κλέβουν κι ο καθένας μας μπορεί και πρέπει να συμβάλλει με κάθε τρόπο στις σημαντικές μάχες που ακολουθούν.


Αλληλεγγύη στο δίκαιο αγώνα των εργατών σε Χαλυβουργία, ΑΒΕΞ, Λουκίσα, Άλτερ, Ελευθεροτυπία και σε δεκάδες άλλους χώρους αντίστασης.
Απαιτούμε:
·         Κάτω η  κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και κάθε επίδοξος εκφραστής αυτής της πολιτικής.
·         Ο νόμος Διαμαντοπούλου δε θα εφαρμοστεί-Θα ανατραπεί!
·         Κάτω η δανειακή σύμβαση της λιτότητας και της εξαθλίωσης. Ανατροπή των Μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων.
·         Ρήξη με τις κατευθύνσεις της ΕΕ σε εκπαίδευση και εργασία. Αποδέσμευση από τη συνθήκη της Μπολόνια και τον ΚΕΧΑΕ. Έξω από την ΕΕ.
·         Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Κανένα μέτρο ενάντια στο δικαίωμα της διαδήλωσης.
Διεκδικούμε:
·         Ενιαία ισχυρά πτυχία με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε κατοχυρωμένα σ’ αυτό.
·         Ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.
·         Δωρεάν σίτιση στέγαση μετακίνηση
·         Δουλειά για όλους μόνιμη και σταθερή με αξιοπρεπείς απολαβές και όρους εργασίας. Όχι στην εποχιακή απασχόληση.
·         Ανθρώπινους όρους εξέτασης, χωρίς παράλογα θέματα που να μην ανταποκρίνονται στο χρόνο εξέτασης.
·         Να ανακοινώνουν οι καθηγητές τα ποσοστά επιτυχίας για το κάθε μάθημα στις εξεταστικές κι αν το ποσοστό είναι μικρότερο του 50% να επαναλαμβάνονται οι εξετάσεις.
·         Σωστή διόρθωση των γραπτών μας. Καμία ανοχή σε περιστατικά «διόρθωσης με το μάτι»!

0 Response to "Πλαίσιο Γ.Σ. 8/3/2012"

Δημοσίευση σχολίου

powered by Blogger | WordPress by Newwpthemes | Converted by BloggerTheme